Jadąc 2km/h, przelot przez kierownicę

i złamanie 3 kości śródręcza

Złamanie przyszło w najmniej oczekiwanym momencie.

2 dni przed urlopem, który miałam spędzić cały na rowerze eMTB
dzień wcześniej zabukowałam kwaterę
na trening pojechałam z myślą:

Dziś zrobię delikatny trening, wiec się trochę pooszczędzam, bo w końcu trzeba zbierać siły na góry.

A skończyło się to tak. Złamanie 3 kości śródręcza (3, 4 i 5 palec). Na domiar złego 2 godziny później stłukłam telefon.

Dotychczasowe wypadki na rowerze,

no ale takie coś?

W swoim 34 letnim życiu nie miałam jeszcze nic złamanego. A kraksy na rowerze miałam tyle, że kto by to liczył .

Przeloty przez kierownicę się zdarzały i to nie jadąc z prędkością 2 km/h (jak w przypadku złamania), ale nawet i 35 km/h
Pocałunki drzewa i to takie, że sama się zastanawiałam, jakim cudem nic nie połamałam. Ba nawet kask wychodził z tego cało, a zdarzało mi się czasem całym impetem rąbnąć centralnie w drzewo
Lądowanie w rowie, jadąc ponad 30 km/h. Wtedy skończyło się na stłuczonych żebrach, a myślałam, że są połamane. Ale o dziwo prześwietlenie nic nie pokazało.
Uślizgnięcie się przedniego koła, żeby to było raz . Ale jadąc prawie 40km/h szlif po asfalcie nie należy do najfajniejszych
Niedoloty podczas skakania z hopek

Kończyłam zawsze z porządnymi siniakami, zadrapaniami, stłuczeniami, czasem i poważniejszymi głębszymi ranami. No ale żeby jechać 2 km/h, na moim street trialowym rowerku, zaczynając zjeżdżać z malutkiej góreczki i wywinąć orła. Kierownica ustawiła się na piasku w poprzek no i przeleciałam przez nią, lądując podparłam ręką i po zawodach. Mój mąż mówił, że:

Jakbym nie widział, to bym nie uwierzył

Leczenie złamania kości śródręcza

Wsadzili mi na 10 dni w gips. Urlop już nie było zbytnio rowerowy, choć i tak trochę o jednej ręce lub bez trzymanki pojeździłam. Ale więcej chodziłam po górkach, ba nawet truchtałam, bo za mało mi było sportowo takie zwykłe chodzenie np. po lesie. Ale z gipsem przebieżki były mało komfortowe, no a zakwasy miałam takie, że ruszać się później nie mogłam.

Pani chirurg na kolejnej wizycie zlitowała się i zdjęła mi ten gips. Dziwiła się, że tyle mi tego gipsu nawalili.
Dostałam fajną ortezę, gdzie mogłam zginać trochę palcami, ba nawet kazała. A bolało niemiłosiernie. Mogłam sobie przynajmniej kręcić na moim trenażerku w pokoju. Później już nawet go zdejmowałam, bo ręka się pociła i było mało przyjemnie, ale uważałam, żeby nie ruszać zbytnio, poza ruche palcami.

Pani chirurg kazała suplementować się witaminą D, żeby kości się szybciej odbudowały. Ale życie uratował mi kolega, który polecił zakupić olej żywokostny z gojnikiem. Ba nawet sam mi go kupił i dostarczył (są na świecie dobrzy ludzie). Olej bardzo mi pomagał w złagodzeniu bólu no i już po 5 tygodniach kości się zrosły.
Ale nie dość, że straciłam -2 cm na lewej ręce, to jeszcze po zdjęciu ortezy, siniak i tak się powiększał

Teraz pozostaje rehabilitacja. I tu znowu kolejni dobrzy ludzie na ziemi. Od innego dobrego znajomego, dostałam zestaw do ćwiczeń. Nawet nie wpadłabym na to, że są takie cudeńka do ćwiczeń, a tu dostałam taki miły gest.

Czas przełamać ból i blokadę psychiczną

i ruszyć do ćwiczeń

Kości śródręcza odbudowują się dość długo z racji tego, że skóra w tym miejscu jest bardzo cienka. Ból na samym początku złamania był bardzo duży, nie mogłam nawet podnieść pustego kubka. Boleć boli i ba Pani chirurg powiedziała, że może boleć nawet do roku czasu. Ale ja jestem odporna na ból, gorszy jest dla mnie ten ból psychiczny, że nie mogę w pełni ćwiczyć, wykonywać pewnych ruchów. Ale i to pokonamy.

A ileż to ja się nie nasłuchałam, zaraz po złamaniu:

Teraz się może trochę ogarniesz i nie będziesz tak szaleć na tym rowerze.

Od razu mi się kojarzy ten memik .

Nie wykluczam kolejnych kontuzji, bo wypadki będą i to nie jedne. Jestem tego świadoma, choć wiadomo, chciałoby się ich uniknąć. Ale widzicie, tak to właśnie w życiu jest, nie wszystko da się przewidzieć, wszystkiego uniknąć. Teraz czas pozbyć się lęku przed ćwiczeniami, bo uraz jakiś w głowie pozostał. Tak więc kolejne wyzwanie przede mną. Trzymacie kciuki, żebym już się nie łamała, no ale…

I tak pozdrawiam Was serdecznie z mojego pierwszego treningu po 6 tygodniowej przerwie na złamanie kości śródręcza.