„ … O nie! Nie będę płakać i nie będę narzekać! Nie pokażę jej więcej, że coś mi jest! Zbuntowana, założyłam rękę na rękę i czekałam, aż ten cholerny cukier zacznie mi wzrastać. Pielęgniarka zaczęła przekładać strzykawki z jednej szafki do drugiej. Nie wiem, kogo bardziej w tym momencie nienawidziłam, czy tej wstrętnej baby czy mojej cukrzycy.
Czekałam, aż odejdzie mi ta złość, a także poczucie niesprawiedliwości i wielkiej krzywdy, jaka mnie spotkała. Na próżno. Hormony buzowały nadal, a cukrzyca nie odeszła. Jedynie odeszło złe samopoczucie z powodu niskiego cukru i powoli zaczęły powracać też siły.
A te szczególnie potrzebowałam, bo tego dnia miałam zmierzyć się z jeszcze jednym cukrzycowym wyzwaniem, które jest zupełnie odwrotne do hipoglikemii –hiperglikemią…”