Everesting na rowerze z cukrzycą typu 1

Chęć zrealizowania wyzwania Everestingu na rowerze chodziła mi po głowie już od dawna. Zadanie to polega na pokonaniu przewyższeń sięgających góry Mount Everest, czyli 8848 m. Obrałam więc jedną górę w Piechowicach, koło Jeleniej Góry, by wjeżdżać nią i zjeżdżać, aż na liczniku w całkowitym wzniosie zobaczę przynajmniej te cyferki. Przez 17:30 godzin na siodełku pokonałam łącznie 8918 metrów w pionie i tym samym zaliczyłam Everesting.

Wielu kolarzy (amatorów) robi to wyzwanie, ale nie każdy ma cukrzycę typu 1, która, jak dowiecie się z tego artkułu, była mega zadowolona, podczas tej 270 kilometrowej przejażdżki (tyle łącznie przejechałam). O cukrzycy na medal, o tym co najbardziej pobolewało, jak sobie radziłam w kryzysie i o tym, jak godzinę przed końcem trasy niemal musiałam zrezygnować z wyzwania, to właśnie o tym wszystkim przeczytacie w tym artykule. To wspinamy się na górę Mount Everest .

Zaczynamy od sukcesów

Pewnie, podobnie jak ja, przecieracie oczy ze zdumienia, jak ja osiągnęłam ten wynik 98% w zakresie TIR (70 mg/dl – 180 mg/dl), przy tak wielkim wysiłku . Pewne modele radzenia sobie z cukrem już wcześniej opracowałam, o czym więcej tutaj:

W Everestingu ten wysiłek był jednak bardzo długi. To nie był dwugodzinny trening. Gdyby nie pożarcie i wypicie ogromniej ilości węglowodanów, patrzeniu co po chwilę na ekran pompy i aplikacji na telefon, które pokazywały mi, jaki miałam cukier, to nie wykręciłabym tego wyniku. Łącznie zjadłam ponad 50 WW, a podałam na to tylko lekkie bolusy korekcyjne przy delikatnym wlewie podstawowym opartym na celu tymczasowym. Nic więcej. Organizm ciężko pracował i cukier w większości spadał. Trzeba było ratować się dojadając banany, batony, chleb pszenny z nutellą i popijając elektrolity na przemian z wodą. Wiedziałam, że nie mogę się odwodnić. Wtedy sensor Guardian 4 nie pokazywałby dobrych i prawidłowych wyników glikemii (odwodnienie może zakłócić lub przerwać działanie sensora).

Po takim wysiłku, gdzie spaliłam ponad 8000 tys. kalorii, organizm także podczas nocy walczył z uspokojeniem się. Jak widzicie na powyższym wykresie cukry w godzinach nocnych były cały czas bliskie hipoglikemii. Pompa MiniMed 780g poradziła sobie jednak bardzo dobrze z odpowiednią podażą insuliny i hipo nie zaliczyłam. Automat spisał się na piątkę, nawet z plusem .

Kryzysy podczas Everestingu na rowerze
i jak sobie z nimi radziłam

Skłamałabym, gdybym powiedziała, że taki Everesting to dla mnie bułka z masłem. No nie! Kryzysy oczywiście były. One są przecież nieodzownym elementem długich dystansów . Kluczem do sukcesu jest sobie z nimi radzić, tylko jak ?

Na ból tyłka i obtarcia nie mam zbytnio recepty. Nie pomogły specjalne maści i zmiana spodenek na suche. Póki jednak nie lała się krew, można było jechać.

Nóżka przez większość czasu była „świeżutka”, nawet i na drugi dzień. Plan treningowy rozpisany przez trenera idealnie mnie przygotował do tego wyzwania. Miałam też jeszcze jeden sposób na nie ubicie nogi – uruchamiałam różne partie mięśni nóg. Podczas jednego krótkiego fragmentu, gdzie nachylenie sięgało 12 – 14% bardziej korzystałam z ciągnięcia nogi (wpinane buty szosowe) i z pracy mięśni dwugłowych (tych tylnych od uda).

Oczywiście na zjazdach bez kręcenia, totalny odpoczynek, ale nie głowy. Trzeba było uważać, bo prędkości sięgały czasem grubo ponad 60 km/h.

Na bolący kark, idealnie zdał się masaż po (moja niezawodna masażystka działa cuda – BPM Studio fizjoterapia bikefitting trening)
Co tu robić przez 17:30 godziny podczas nudnego kręcenia 10 km/h i to pod górę – słuchać audiobooka. Powiem Wam, że jeden z nich tak mnie wciągnął, że zapomniałam… że jadę . Podczas 4 minutowych zjazdów zatrzymywałam audiobooka, więc z utęsknieniem czekałam aż zjadę i będę mogła znowu się wspinać i wsłuchiwać w ciekawe historie. Polecam:

Dyskomfort w nadgarstkach niwelowałam poprzez rozruch stawów i kręcenie nimi, by nie były cały czas w jednym chwycie.
No i najważniejsza rzecz – jedzenie i picie. Moje pory posiłków i menu podyktowane było głównie pod cukrzycę. Ale o tym szerzej w kolejnym akapicie.

Zaliczyłam też mega wtopę. Na zjazdach, w godzinach nocnych, nie dostosowałam prędkości do warunków jazdy i … wpadłam w dziurę. Od razu złapałam flaka. Chciałam już rezygnować i skończyć wyzwanie na mniejszej ilości przewyższeń, ale na szczęście w aucie miałam drugi rower i tym samym nie musiałam męczyć się ze zmianą dętki w ciemnicy. Wdrapałam się piechotą na górę, gdzie stał samochód i wyciągnęłam z niego drugi rower, by dokończyć, co zaczęłam . Wniosek – przez ostatnią godzinę dużo ostrożniej zjeżdżałam, co widać na powyższym wykresie prędkości.

Cukrzyca na medal!

Zdarza mi się osiągać ładne glikemie podczas wysiłków fizycznych (więcej przeczytacie TUTAJ), tak więc i tym razem wiedziałam, jak mniej więcej mam się zachować, by być w prawidłowym zakresie i nie przekraczać normy 180 mg/dl oraz nie zaliczać hipoglikemii poniżej 70 mg/dl. Poniżej kilka wskazówek dla pompy MiniMed 780g.

Działałam tylko i wyłącznie na wlewie podstawowym – automat zamkniętej pętli.
Cały czas miałam włączony cel tymczasowy.
Dojadałam w momencie, jak cukier miałam w okolicach 120 mg/dl bez trendów, tzw. strzałek. Jadłam często co około pół do jednej godziny ok. 15 – 30 WW.
Gdy cukier osiągał wartość ok. 140 mg/dl, a ja zjadłam pół banana, to wyłączałam cel tymczasowy i dawałam korektę. Nie dawałam insuliny na posiłek, tylko korektę. Po tym zabiegu od razu włączałam cel tymczasowy. Gdybym nie wyłączyła celu tymczasowego i chciała dać korektę prawdopodobnie pompa nie podałaby mi żadnej dawki, a to mogłoby spowodować wzrost glikemii.
Czasem trzeba było wyłączyć działanie pompy – zatrzymać pompę całkowicie. Działo się tak, gdy nie miałam ochoty nic jeść, a cukier był stabilny na poziomie ok. 130 mg/dl. Wlew podstawowy (+ włączony cel tymczasowy) przy wysiłku fizycznym powodował spadki, dlatego ten zabieg.
Nie robiłam przerw na posiłki, wszystko jadłam podczas jazdy, także 5 minutowe zatrzymanie się na siku, dużej krzywdy cukrowi nie mogło spowodować.
Piłam dość dużo elektrolitów z cukrem, łącznie ponad 150 WW. Gdy widziałam jednak że cukier rośnie, zamieniałam bidon z elektrolitami na wodę.
Zanotowałam przez pół godziny hiperglikemię. Dlaczego, zapytacie? Wcześniej cukier cały czas spadał. Była to już 12 godzina wysiłku. Elektrolity coś nie chciały podbić glikemii, sięgnęłam więc po grubsze działko – batona, i wyłączyłam pompę. To był błąd . Kumulacja cukru + brak insuliny + pewnie odbicie od niskich wartości glikemii, od razu spowodowało jej wzrost. Ale szybko sobie dałam z tym radę. Wystarczyły kolejne godziny wysiłku + lekka korekta i cukier od razu spadał.
Po skończonym wysiłku raczej już pozostałam bez posiłku, ponieważ jadłam przez cały dzień i już miałam serdecznie dosyć pokarmu . Ciekawa byłam, czy automat da sobie radę z utrzymaniem cukru w nocy. Dał bez problemu – żadnej hipoglikemii (za to kocham ten system) i noc w miarę przespana, w miarę, bo jednak taki wysiłek nie do końca umożliwia całkowite wypoczęcie. Organizm jeszcze pracował.

Tym sposobem osiągnęłam 98% czasu w zakresie i nagrodziłam na drugi dzień cukrzycę naleśnikami z jagodami. Ani organizm, ani cukrzyca, ani moja głowa (zaburzenia odżywiania), nikt się nie buntował. Zjedliśmy grzecznie wszystko i każdy był zadowolony.

Czas na ... więcej!

Wiem, że osiągnęłam dużo, ale mam też jeszcze kolejne marzenie – ZAATAKOWAĆ PODWÓJNY EVERESTING, czyli łącznie zrobić 17696 metrów przewyższeń. Nieliczni tego dokonują. Ja nie chcę się z nikim porównywać, nikomu nic udowadniać. Robię to dla siebie i dla swojej satysfakcji. Grunt to mieć cel i go powoli realizować. Nie w tym roku, ale za rok, jeśli zdrowie pozwoli, czemu nie spróbować ?

Wierzę, że miłośnicy mojego bloga, a jest Was tu coraz więcej , będziecie mi wiernie kibicować! Za to Wam dziękuję! Nie bójcie się sięgać po Wasze marzenia!